Og enn ertu kominn...

Þetta er vikan sem ég enduruppgötva skammdegið.  Það kemur á hverju ári og alltaf jafnmikið á óvart.  Allt í einu er orðið dimmt þegar ég fer út að kaupa í kvöldmatinn, það er dimmt þangað til að ég er löngu komin í vinnuna.  Þungir skýjaflókar koma í veg fyrir að dagsbirtan nái til jarðar, jafnvel svo dögum skiptir.  Myrkrið grúfir yfir, það er endalaust rökkur, vegna þess að hvorki snjór né sólargeislar ná að brjóta sér leið. 

Það eru til óendanlegar birgðir af rigningu þarna uppi.  Eina veðurfarslega tilbreytingin er þegar skyndilega dimmir enn meir og hávaðasamur hraglandinn lemur gluggana.  Ég hef kveikt á kertum allan daginn til að fá smá mýkt inn í lífið. 

Undarlegir eru reykvískir vetur.  Þeir koma aðallega fram í versnandi birtuskilyrðum, síður í kólnandi veðri.

Það er auðvelt að breytast í moldvörpu við þessi skilyrði.  Fá sér teppi, fara í lopasokkana og grúfa sig ofan í sófann.  Afneita tilverunni fyrir utan í nokkra mánuði – bíða þess að birta taki að nýju.  En slíkt þýðir víst ekkert.  Láti maður slíkt eftir sér er það uppskrift að atvinnuleysi, blankheitum og félagslegri einangrun. 

Því styn ég þungan þegar útvarpið kviknar að morgni.  Skreiðist fram úr til að njóta eigin fúllyndis í einsemd um stund - steypi í mig nokkrum lítrum af kaffi og rífst upphátt við dagblöðin.  Lími svo blíðlyndið utan á mig og fer inn til barnsins að vekja.  Bíð þess að hún brosi framan í mig og þíði yfirborðið svo blíðlyndið síist inn.  Það gerist alltaf.  Og víst verður bjart að nýju.