Batnandi konu?

Mikil en tiltölulega hljóðlát tíðindi berast nú úr utanríkisráðuneytinu.  Þar á bæ augljóslega farið fram ærin vinna á sviði stefnumótunar að undanförnu.  Það er ástæða til að samfagna starfsfólki í ráðuneytinu, sem núna hefur fengið verkefni að uppbyggingu jákvæðrar stefnu í utanríkismálum, sem grundvallast á þeim gildum sem okkur Íslendingum fer vel að hafa í heiðri: mannréttindum, lýðræði og jafnrétti.  Heyr, heyr.

Ég skal verða fyrst til að játa það að ég er langt frá því að vera ánægð með Framsóknarflokkinn og aðkomu hans að þjóðmalum undanfarinna ára.  Ég hef ekki heldur verið hrifin af fulltrúum hans á þjóðþingi okkar og oftar en ekki viljað setja upp gervinef og skegg þegar heyrist til þeirra opinberlega.  Og Valgerður Sverrisdóttir hefur verið mér mikill þyrnir í augum, vegna starfa sinna í iðnaðarráðuneytinu og stóriðjustefnu þeirrar sem hún var óenitanlega talsmaður fyrir.  Ég skal og játa það að ég fylltist kvíða þegar hún tók að sér að verða andlit okkar á alþjóðavettvangi.

En hana nú - það bregður svo við að ég hef þurft að klappa fyrir henni (hljóðlega, hún er jú alltaf í þessari þreyttu ríkisstjórn) oftar en einu sinni og oftar en tvisvar að undanförnu.  Stefnubreyting frá hallærislegum tindátaleik forvera hennar í málefnum friðargæslunnar, endurskoðun laga um ÞSSÍ, yfirlýsing hennar um að það fari best á því að Ísland sé herlaust land og breytingar á skipulagsmálum innan ráðuneytisins - allt eru þetta þörf verkefni og tímabær.

Ekki síst er ánægjulegt að sjá að hún virðist ætla að ná að setja mark sitt á utanríkismálin með jákvæðum hætti þann stutta tíma sem hún fær til að athafna sig í ráðuneytinu.  Það var sannarlega komin tími á að fá kvenmann í þetta ráðuneyti, eftir undanfarin hörmungarár, sem einkennst hafa af drengjalegri hernaðarhyggju, óráðsíu og þjónkun við einhverja ímyndaða einkavinahagsmuni til vesturs.  Hámarki náði þó niðurlægingin á þeim hörmungartíma sem var þegar Davíð Oddsson settist áhugalaus í embætti utanríkisráðherra, og gerði lítið annað en að ráða mis(ó)hæfa vini sína í sendiherrastöður, þannig að fjárhag ráðuneytisins sveið undan.  Eða fer sögum af stórvirkjum t.d. Júlíusar Hafstein í sendiherrastöðu sinni?

Enda heyrast raddir innan úr ráðuneyti þess efnis að almenn ánægja sé með það að starfa undir stjórn Valgerðar - og það eru ekki minnstu meðmælin, því að þótt ekki séu allir sammála störfum pólitíkusa, þá er mikils um vert að þeir fylgi málum sínum eftir af stefnufestu og jákvæðni, fagmennsku og alúð.  Þá er a.m.k. hægt að deila um málefnin sjálf en ekki á köflum hallærislega handvömm þeirra sem þeim stýra.

Það er ástæða til að taka ofan fyrir Valgerði. Én ég ætla samt ekki að kjósa Framsókn.

Konur í friðargæslunni sendar til Afganistan, Balkanskaga og Líberíu