Ósýnilegu börnin

Í Achilahéraði í norður Úganda flykkjast börn á hverju kvöldi úr nálægum þorpum á lestarstöðina í Gula til að forðast það að vera rænt af uppreisnarher Drottins, eða réttara sagt Josef Kony. Þetta eru krakkar einkum á aldrinum 5-12 ára, sem eiga annars von á því að ráðist sé inn á heimili þeirra, þeim rænt og þau heilaþvegin til blóðsúthellinga og morða, eða ef um stúlkur er að ræða, þær nýttar sem næturgagn liðsmanna Konys. Um þessi börn hefur verið gerð heimildamynd, sem hægt er að horfa á hérna:

 http://video.google.com/videoplay?docid=3166797753930210643&q=invisible+children&pl=true 

Saga þessara barna er því miður ekkert einsdæmi, eins og fram kemur í hasarmyndinni um blóðdemantinn, sem nú er sýnd í bíó. Börn þykja af mörgum tilvalinn peð í grimmdarlegum hernaði, auðmótanleg, auðendurnýjanleg og auðdeyðanleg.

Saga þessara barna er heldur ekki ný af nálinni.  Börn voru nýtt með þessum hætti m.a. í borgarastyrjöldinni í Mósambík á níunda áratugnum (reyndar stóð það stríð í 16 ár og lauk formlega 1993), sem viðhaldið var m.a. með stuðningi frá aðskilnaðarstjórninni í Suður-Afríku, hægri öfgamönnum í Bretlandi og Kukluxklan í Bandaríkjunum.  Í því stríði, eins og kom fram í skýrslu UNHCR um málið, voru börn, auk þess að vera nýtt í hermennsku og til nauðgana, látin ganga upp undir 50 km á dag með vistir handa uppreisnarmönnum, eftir að hafa í mörgum tilfellum horft upp á foreldra sína myrta með hrottalegum hætti fyrir augum sínum.  Og það mætti víðar tína til dæmi.  Alltof víða.

Um daginn skarst í brýnu milli frækins sjávarútvegsráðherra Íslendinga og nágranna okkar í vestri.  Í tengslum við þær stympingar voru Bandaríkjamenn (og raunar Bretar) sakaðir um á láta sér meira annt um sjávarspendýr en mannfólkið. En kannski ættum við að líta okkur nær áður en við híum á aðra.

Við híum á Bandaríkjamenn og Breta fyrir það að senda hermenn til Írak, en geta svo fyrst sameinast um að koma í veg fyrir hvaladráp.

Gott og vel – en við?  Við hreykjum okkur af því að berjast farsællega gegn banni við botnvörpuveiðum á vettvangi Sameinuðu þjóðanna – en þrýstum ekki á um, tökum ekki þátt í fordæmingu á þeim mannaveiðum sem viðgangast í Achilihéraði í Uganda. Ráðherrar okkar berjast ekki fyrir aðgerðum á þessu sviði. Enda er þar bara um að ræða börn, en ekki fiskveiðar sem auka hagvöxt. Við viljum ekki einu sinni hleypa foreldrum barna í Afríku að með landbúnaðarafurðir sínar.

Við berjumst ekki hávært gegn vopnaframleiðslu og sölu til viðurstyggilegra ofbeldismanna um heiminn, gagnrýnum ekki Bandaríkin fyrir að bera ábyrgð á 92% af þeim vopnum sem notuð eru af börn til að myrða börn. Höldum ekki ræður um styrjaldarátök í vestur Afríku, skæruliðahernað í suðaustur Asíu, herforingjasstjórnir á Malakkaskaga. Að ekki sé minnst á arðrán og þrælkun barna í öllum heimsálfum undir formerkjum frjálsra viðskipta. 

Hvar er hneykslunin? Hvar er ákallið um samstöðu?  Hvar er yfirlýsingagleðin?

En, nóta bene, við studdum að sjálfsögðu innrásina í Írak - og stjórnarliðar okkar (þar á meðal ráðherrarnir okkar) segja enn að það hafi verið bara jútakkfyrir rétt ídea á sínum tíma.

Ég hvet fólk til að eyða klukkustund af lífi sínu í að horfa á myndina á ofannefndum tengli. Það er hægt að brása útsölurnar seinna.